Czemu Ty mnie przytulasz?!

Przy każdej z tych sytuacji pokazywały się różnice kulturowe i ostatnio z Australijczykami śmiałam się z nich.

 

Proste przykłady:

U nas istnieje coś takiego jak półformalność. Mówimy ‘proszę Pana’, ale sobie żartujemy, a jak się przedstawiamy to jest uścisk dłoni i itd. Czuć dystans w momencie kiedy pierwszy raz kogoś widzimy i dopiero poznajemy. Słyszałam, że Europejczycy są ciut chłodniejsi w kontaktach, ale byłam pewna, że ta różnica nie jest tak duża. Hmm… różnie bywa.  Jak szukałam mieszkania to natrafiłam na bardzo fajnego Australijczyka. Niesamowicie pozytywny człowiek, ale… No, właśnie ‘ale’. Chłopak przyjechał po mnie, bo standardowo zabłądziłam. Nadal uważam, że jest to niesamowicie miły gest. Dojechaliśmy do jego domu i każdy pokój mi pokazywał, łącznie ze swoją sypialnią. Pytał o wszystko, bo był ciekawy – dla niego byłam egzotyczna, tak samo on dla mnie.  Pytał o sprawy dość prywatne, ale sam też był wylewny. W pewnym momencie poczułam jego rękę na nodze. Po chwili na ramieniu. Chwilę później przytulił mnie. Moje myśli: „Ello Buddy! Co jest z Tobą? Przestań! Czemu mnie dotykasz? Czemu mnie przytulasz?! Nie rób tego!”. Taaa… musiałam mieć cudowną minę. To jest normalne zachowanie. To ja mam dystans. Nadal w to nie mogę uwierzyć, ale przywykłam do kiziania mnie po plecach. Ja! Ta co nigdy nie przytula się na przywitanie i zawsze ma dystans :P

Inny przypadek. Stoję przed domem przemiłej 60tki. I dzwonię telefonem: „Hello. Jestem przed Twoim domem”. Później zapytała się mnie: „Czemu właściwie do mnie dzwoniłaś” Błyskawiczna ma odpowiedź: „Przy żadnych drzwiach nie widziałam dzwonka. Czemu wy go nie macie?!” Kontra: „Ja mam <duży uśmiech>”. „Jesteś jedyna, która ma. Wiele razy waliłam pięścią w drzwi i nauczyłam się dzwonić Tel. By ktoś wyszedł po mnie” Pani wybuchnęła śmiechem: „No, tak. Widać, że nie jesteś stąd” J

Amerykańskie: „co słychać?” -  „wszystko w porządku”. Wiecie czemu oni zawsze tak odpowiadają? Nie dlatego, bo nie mają ochoty ponarzekać bądź to my jesteśmy największymi zrzędami. Nie. Zupełnie nie o to w tym chodzi. Powód dla którego tak mówią jest banalny. Na każdym kroku, w każdej sytuacji słyszy się: „how are you?” więc zawsze odpowiesz: „fine, thank you and you?” To pytanie słyszysz dosłownie wszędzie: w aptece kupując środki przeciwbólowe, przy kasie w markecie, kierowca autobusu o to zapyta. Każda osoba z którą masz styczność zapyta się ‘co u Ciebie?’. I teraz wyobraź sobie, że zawsze mówisz prawdę. Zakupy w 3 sklepach trwałyby wieczność. Ekonomiczniej jest odpowiedzieć: „ok., thanks”. I to jest cała prawda na temat amerykańskiego „wszystko w porządku”.

Kolejna ciekawostka. Przez tydzień czasu mieszkałam z 3 kulturami. Największą różnicę widać było podczas posiłków. Japończyk głównie jadł w knajpach, sporadycznie gotował. Jeśli coś zrobił to zawsze z ryżem. Kolumbijczycy główny posiłek mają w formie lunchu, czyli ok. 11:00. Ja obiad mam ok. 16:00 – 17:00, a ostatni posiłek jem po 20:00 – nie rozumieli jak można jeść o tej godzinie. Teraz już się przyzwyczaili. Każdy z nas przywiózł tu coś swojego i pomimo tego, że staramy sobie pomagać i troszczyć o siebie to jesteśmy niesamowicie różni i czasem nie rozumiemy swoich zachowań.

Różnic jest mnóstwo. W moim mieście jest bardzo dużo Azjatów i Latynosów. Mamy swoje przyzwyczajenia i nawyki. Bez wyjątku każdy do tego miasta dorzucił swoje 5 groszy, które zostaną tutaj na zawsze. Prawie na każdym rogu widać przenikające się kultury. I to jest niesamowite! I cały czas mnie to fascynuje! Codziennie czegoś się uczę i codziennie coś poznaje :)